IZ CRNE GORE, S LJUBAVLJU: Đukanović kao premijer Srbije

<< Nazad na sadržaj
< Prethodno
Sledeće >

Afera koja je inicirana prilogom u Kuriru od 17. juna 2014. godine razotkrila je taktiku i ciljeve povezanog lanca medija, političara i nevladinih organizacija u Srbiji i Crnoj Gori, istog onog koji je godinama za vreme vlasti Vojislava Koštunice i Borisa Tadića radio na kriminalizaciji Crne Gore, posebno preko označitelja Šarić, a najupadljivije kampanjom da se Šarić sve vreme krije u toj državi i da je pod zaštitom premijera Đukanovića. Scenario po kojem je aktuelni crnogorski premijer pretnja po Aleksandra Vučića i državu Srbiju jeste nešto novo u odnosu na dotadašnju kampanju kriminalizacije. Ovoga puta, zbog izuzetno dobrih odnosa dvojice premijera, nije dovoljno, kao ranije, samo prokazati nekoga da je kriminalac, te reći da treba da leži u zatvoru kako bi „napaćeni narod“ Crne Gore konačno sklonio „diktatora“, nego se stvari ubacuju u drugu brzinu i Vučiću stavlja do znanja da je Đukanović konkretna pretnja po njegovu vlast u Srbiji i da, preko medija, zapravo želi da ga izigra i kontroliše – s ciljem da se njihovi prijateljski odnosi poremete. To je razlog što se ova taktika nije primenjivala do tada, jer se čekalo da se iskristališe da li će politika uzajamnih odnosa dveju susednih država u velikoj meri predstavljati kontinuitet s onom iz vremena Borisa Tadića, na čemu su svu svoju snagu u Srbiji založili Tužilaštvo za organizovani kriminal i Uprava kriminalističke policije – a ujedno i dokaz da Tadićevi odnosi s crnogorskim rukovodstvom nikada nisu bili dobrosusedski.

Pokazalo se, zatim, da su kreatori ovog drugostepenog presinga poreklom dominantno iz Crne Gore i da su srpski saradnici samo pružili medijsku logistiku, kako bi ideja o aspiracijama Đukanovića na Srbiju, inicirana od NVO, medija i pojedinih političara i mešetara, inače daleko zastupljenija i rasprostranjenija u Crnoj Gori nego u Srbiji – prešla granice susedne države i pronašla novo plodno tlo. Pošto je taj deo crnogorske javnosti već više od dve decenije hiperfrustriran opstankom Mila Đukanovića na vlasti, kojeg ne može da vidi drugačije nego kao diktatora, iznenada dobri i bliski odnosi s čelnim ljudima Srbije mogli su im značiti samo još veću dominaciju i manipulaciju njihovog „Miloševića“ nad drugim. Paralelno s tim, korelat tog dela javnosti u Srbiji, takođe sastavljen od mreže NVO, medija i političara, uz podršku navedenih korumpiranih struktura iz organa države, Aleksandra Vučića drži na uzdi konstantnim napadima i optužbama za cenzuru u medijima, čime pokušavaju da ga prisile na kontinuitet prethodne politike, koja ih je sve zajedno – i u Srbiji i u Crnoj Gori – beneficirala u periodu od Đinđićeve smrti pa do pobede Tomislava Nikolića na izborima u maju 2012. godine: konkretno, da ne bi opstruirao prethodno započetu politizaciju slučajeva „Šarić“ i „Subotić“.

O razmerama hiperfrustriranosti koja prelazi u nekontrolisani metodološki ekstremizam i animalnost antivladinog dela crnogorske javnosti najbolje svedoči to da je teza koju je plasirao Kurir i koja je odmah osujećena, samo godinu dana kasnije do te mere fatalistički pojačana, da će se u srpskom Nedeljniku Veljka Lalića, nekadašnjeg novinara Miškovićevog Pressa, 28. maja 2015. godine pojaviti intervju s Blagojem Grahovcem, bivšim komandantom Vazduhoplovnog korpusa JNA i nekadašnjim savetnikom Mila Đukanovića i Svetozara Marovića, koji će tvrditi da Srbijom zapravo ne upravlja Vučić nego Milo Đukanović i da je time postala poligon crnogorske mafije.[1] „U svemu tome ističem ulogu predsjednika Vlade Srbije Mila Đukanovića. Ne, nije lapsus. Riječ je o predsjedniku Vlade Srbije Milu Đukanoviću i genseku te vlade, izvjesnoj Bebi“, prenose navode Grahovca podgoričke Vijesti pod smrtno ozbiljnim naslovom „Stvarni premijer Srbije je Đukanović“ i nadnaslovom „Srbija pod crnogorskim kriminalcima“. Naravoučenije: pošto Aleksandar Vučić nije uspeo da se odupre znatno iskusnijem „diktatoru“ i nije poslušao blagovremena upozorenja kako srpske, tako i crnogorske javnosti, ovaj ga je potpuno okupirao i instrumentalizovao u svoje svrhe, te nema druge nego da ga učini nalik sebi.

Samo mesec dana kasnije, pod izgovorom aktuelnosti njegove knjige Glasovi iz gluve sobe, koja je izdavača pronašla u Srbiji (Laguna), s porukom indikativno više namenjenom njenim a ne građanima Crne Gore,[2] još jedan srpski nedeljnik, ovoga puta Novi magazin, čija je urednica Nadežda Gaće, objavljuje 2. jula gotovo identičan intervju kao i Nedeljnik, a Grahovac do tančina ponavlja iste rečenice, uz pitanja koja ga na to navode: „Decenijama upozoravam da je Srbija poligon ruske mitomanije i crnogorske mafije. Ozbiljnom analizom nepogrešivo možemo doći do jednog modela. Kad god Milo Đukanović uđe u rizik gubitka vlasti u Crnoj Gori, negdje u regionu, a najčešće u Srbiji, zavrti se neki problem koji počinje da zabrinjava kako građane regiona, tako i međunarodnu zajednicu. Nakon toga Đukanović, po ko zna koji put, postane ’faktor stabilnosti’ regiona, čime kupuje političku milost za svoje političko preživljavanje. [...] Prvi nagovještaj spasavanja balkanskih naroda i država biće onda kada predsjednik Vlade Srbije Milo Đukanović – ne, nije lapsus – bude odmaknut od svih državnih i političkih funkcija. Antifašistički ustanak naroda u Crnoj Gori tinja. Može se desiti da cijena bude velika, ali bez tog zahvata Balkan se neće moći stabilizovati.“[3] Ovaj intervju s Grahovcem, koji je Novi magazin stavio na naslovnicu, radi u Podgorici novinar Monitora Veseljko Koprivica, koji je, takođe, 20. novembra 2014. godine vodio razgovor sa Stevanom Dojčinovićem iz CINS-a. Novi magazin jedan je od nedeljnika u kojima je CINS najčešće objavljivao svoja istraživanja.[4]

Crnogorski novinar i istraživač ratnih zločina Šemsudin Šeki Radončić u svojoj knjizi Anatomija jedne hajke nazvao je na jednom mestu generala Blagoja Grahovca „švercerom oružja“.[5] Ova konstatacija odnosi se na perod kraja 1998. i početak 1999. godine, kada je Grahovac po nalogu Slobodana Miloševića bio uključen u proces naoružavanja SRJ radi odbrane od NATO napada. Zbog toga u najvećoj tajnosti, zajedno sa Zoranom Lilićem, bivšim predsednikom SRJ, odlazi u Belorusiju kako bi prošvercovao protivvazdušne rakete S-300, budući da je država u to vreme pod međunarodnim embargom. Radončić dodaje i da su crnogorski istražni organi, u saradnji s bosanskim, tokom 2011. i 2012. godine vodili istražni postupak zbog šverca oružja (topovske granate od 105 mm), u koji je u svojstvu odgovornog lica i člana Odbora direktora jedne od firmi za koju se sumnjalo da učestvuje u nelegalnoj trgovini oružjem bio umešan i general Grahovac.

Sledeće >
< Prethodno
<< Nazad na sadržaj

„Srbija je poligon ruske mitomanije i crnogorske mafije“, Nedeljnik, 28. maj 2015. ↑
Jedan od govornika na promociji Grahovčeve knjige, održanoj 27. aprila 2015. godine u knjižari Delfi-SKC, bio je i glavni urednik tabloida Blic Veselin Simonović, koji je u svom listu tokom čitavog aprila objavljivao „veliki feljton“ od delova knjige, među kojima je naznačen i onaj „o švercu kao državnom projektu u Crnoj Gori“. Jedan od osnivača NVO Crnogorski pokret i nekadašnji predsednik Crnogorskog nacionalnog vijeća u Srbiji, Slobodan Jovanović, ovako komentariše Simonovića: „Glavni urednik tog bulevarskog štiva je porijeklom iz Crne Gore, pardon ’poreklom’, i pripada onom dijelu iseljeništva iz Crne Gore koje se svim silama trudi da pokaže lojalnost Srbiji time što će se kršima bacati na zemlju u kojoj su rođeni. Valjda ih je to i kvalifikovalo za visoka namještenja. Možda mu je zato Tadić prirastao srcu zbog svog podlog i podmuklog rovarenja po Crnoj Gori preko opozicije i opozicionih medija. [...] U procesu formiranja Nacionalnog savjeta crnogorske nacionalne manjine u Srbiji, u čemu sam jedno vrijeme učestvovao, tražili smo od Blica da proprati aktivnosti koje su vršene sa tim ciljem, a što je uostalom zakonska obaveza svih medija. Veselin Simonović, glavni urednik, nas je zdravo ignorisao. Uostalom kao i svi mediji u Srbiji. Zato je Blic sprovodio često kampanje kriminalizovanja Crne Gore i vlasti u Crnoj Gori. Jednom sam oštro reagovao u vrijeme poznate kampanje oko ’duvanske afere’ sa Ratkom Kneževićem i Nebojšom Medojevićem, koji se nijesu skidali sa beogradskih medija više od pola godine. Naravno, Blic nema običaj da objavljuje kritike, naročito ako su potkrijepljene činjenicama. Ta vrsta tekstova u Blicu je klasični agitprop. Svežu se par činjenica sa gomilom konstrukcija i onda se dobije plitkoumna verzija događaja koja može da ’pije vodu’ samo kod obožavalaca Stanije i Soraje“ („Simonoviću, drži se Stanije!“, E-novine, 7. april 2015. [http://www.e-novine.com/stav/120112-Simonoviu-dri-Stanije.html; pristupljeno 15. septembra 2015]). ↑
„Intervju Blagoje Grahovac: KGB je razbio Jugoslaviju“, Novi magazin, 2. jul 2015. ↑
Veseljko Koprivica se tokom postjugoslovenskog rata zalagao za velikosrpsku osvajačku politiku i učestvovao u ratnim operacijama u Trebinju, Mostaru i Dubrovniku. Bio je jedini novinar koji je u Hagu odbio da svedoči protiv Slobodana Miloševića, a spekuliše se da je to učinio upravo zato što je tokom operacija u dubrovačko-hercegovačkoj oblasti bio unapređen u viši čin. U svojoj novinarskoj karijeri izgubio je više od dvadeset sudskih procesa, a prilikom nadoknade štete u jednom od slučajeva klevete zaplenjen mu je i automobil. Evropski sud u Strazburu utvrdio je da je Koprivica objavio neistinu i načinio lažni spisak kada je napisao da se novinar Božidar Čolović i desetak njegovih kolega nalaze na tajnoj optužnici Haškog tužilaštva, izjasnivši se da novinar „nije učinio dovoljno da provjeri informacije prije nego što ih je objavio“ (Radončić, Š., Anatomija jedne hajke, OKF, Cetinje, 2013, str. 238–239). ↑
Isto, str. 171. ↑